درباره «خوشحال مثل لازارو» (آلیس رورواکر)
فیلم در فضایی روستایی آغاز میشود و بدویتِ اصیل و تکاندهندهی روستا در آن بیش از هر چیز یادآور واقعگرایی نئورئالیستها (مثلا استرومبولی) و حتی رئالیسم افراطی برخی آثار پازولینیست (چهرههای آفتابسوخته و گهگاه زمخت، نگاههای دزدکی نابازیگران و شلوغی صحنه)، ولی تقریبا بلافاصله صحنههایی تغزلی از جنس فیلمهای فلینی هم اضافه میشود (طنز، بازیگوشی و […]