یادداشت‌های جشنواره فجر – ۴

19 پاسخ

1. یادداشتهای شما بهترین اتفاق این جشنواره بود. سپاس فراوان

   1. ممنون

2. بار اول ابد و یک روز را در سینما دیدم و خوشم آمد. چند روز پیش برای بار دوم تا نیمه دیدم‌اش و به نظرم یک فیلم کاملا متوسط بود. انگار سقف انتظارات مان خیلی پایین آمده. تا حدی که به یکی در قواره نوید محمدزاده می‌گویند بازیگر بزرگ!! وقتی فیلم‌های بیست سال پیش را می‌بینیم سقوط نمایان‌تر می‌شود.

3. ممنون واقعا، در مورد متری شیش و نیم چه درست به هر آنچه که باید اشاره کردید. این ذوق زدگی سینمایی نویسان نسبت به متری شیش و نیم را نمیفهمم واقعا. حالا چون کاراکتر پلیسش تا حدی باورپذیر درآمده آن را تا حد شاهکار بالا میبرد؟ در تلوزیون جوری در مورد این فیلم بحث میکردند که یکی فیلم را ندیده بود فکر میکرد پدرخوانده است.

   1. من هم واقعا تعجب کردم. توی ایران حتما باید فیلم و خودت ببینی وگرنه ممکن است تصویری کاملا اشتباه به‌ات منتقل بشود.

4. واقعا در ایران باید فیلم را خودت ببینی. مثلا هر بار حاتمی کیا اثری می سازد به قدری تعریف میکنند که وقتی فیلم را میبینی از شدت ضعف فیلم تعجب میکنی. که البته الان دیگه تعجب نمیکنم.

5. با احترام به جناب اسلامی به نظرم ایشان عدم علاقه اش به فیلم را صورتی تئوریک میبخشد تا بتواند به آن تعبیر سقوط را اطلاق کند.

   1. مشخصا جمله اتونو از از آقای قطبی زاده در برنامه هفت وام گرفتید که تعبیر به شدت غلطیه همانطور که آقای قطبی با سطح سواد بالاتر از آقای فهیم قادر به جواب دادن به ایرادات اش نبود و مدام طفره میرفت شما هم قطعا نمی‌تونید ایرادات که آقای اسلامی مطرح کرده رو با منطق و دلیل رد کنید و به جمله سفسطه آمیزی که تو یه برنامه سینمایی خوشتون اومده استفاده کردید .. نقد کردن یعنی اینکه توانایی تئوریزه کردن سلیقه آتون را بر مبنای جهانی درونی آثر. داشته باشید..

6. ولی فکر میکنم بازی ها واقعا عالین. صحنه زندان و اون دیالوگای محمدزاده خیلی روو اعصاب بود ولی بجز اون فیلم تا لحظه اخر مخاطب رو درگیر میکرد و همش فکر میکردی یک نفر این خلافکار را در میاورد از زندان…. اینقدر سختگیرانه نقد نکنید بجاش جهان فیلم رو بسط بدین کاری که فراستی یک عمر کرد و حالا عدل سر این فیلم نکرد شما نکنین . پلیس های فیلم بشدت باور پذیرن . صحنه تعقیب و گریز اول فیلم خیلی درخشان بود ….

   1. واقعا مشابه آن تعقیب و گریز را ندیدید؟ دنیای فیلم را تعمیم بدهیم که به چی برسیم؟ دلسوزی برای قاچاقچی‌های بزرگ‌تر؟

      1. من گفتم درحشان بود نگفتم قبلا ندیدم. من با خود نقد کار دارم یعنی نقدتون خودش بشه یه اثر هنری منظورم این بود.

7. فکر میکنم این ایرادی که به فیلم روستایی گرفته اید (همدلی کردن با خلافکارها) به شکل واضحتری در فیلم نرگس آبیار هم وجود دارد. آنجا هم تروریستها سمپاتیک تر هستند تا نیروهای اطلاعاتی.

   1. آبیار با خاکستری کردن تروریست‌ها می‌خواهد وجه ایدیولوژیک فیلم را کم کند. آن فیلم در شکل فعلی‌اش هم اتهام حکومتی بودن دارد. قضیه فیلم روستایی فرق دارد.

8. چند ساعت بعد از اینکه فیلم روستایی را دیدم شاهد بحث سه منتقد پیرامون آن در برنامه هفت بودم. عجیب بود برای من. محمدتقی فهیم که در نشریات دست راستی مینویسد موضع و حرفش در نقد این فیلم به نظرم درست تر و منطقی تر می آمد تا قطبی زاده و فراستی که لااقل بلحاظ رزومه و تالیفات از او معتبرترند! هر چند که دو تایی او را دست انداختند و دوست داشتنِ فیلم را برای خودشان با توضیح واضحات توجیه کردند. نمیخواهم گناه کسی را بشورم یا خدای نکرده به کسی اتهام بزنم. ولی گاهی این تعریف کردنهای اغراق آمیز از فیلمها بوی زد و بند میدهد.

9. ای کاش جناب اسلامی «فرق» را روشن کند. من می فهمم اگر منتقدی به جنگ سرد 4 ستاره می دهد بخواهد به دانکرک 0 بدهد (یا ندهد). اما واقعا سخت است درک سازوکار نقدی که در آن فیلمهای آبیار و میرکریمی 3 ستاره و فیلم کیمیایی 1 ستاره می شود و به یکباره فیلم روستایی سقوط است.

   1. اگر در همه‌ی این‌ها توضیح می‌خواهید بهتر است نوشته‌های قبلی مرا بخوانید. ولی درباره فیلم آبیار شاید بعدتر بنویسم یا در پادکست توضیح بدهم.

10. Great, I really like it! Youre awesome

11. از اینکه پریناز ایزدیار برای سرخپوست نامزد دریافت جایزه نشد (با اینکه کنترل شده و به اندازه و دلنشین بازی کرده بود نقشی را که هر بازیگر دیگری ممکن بود با آن دچار وسوسه خودنمایی شود) متعجب شدم.
    راستی فیلم مهدویان را دیدید؟ برای من مصداق کامل سقوط است. من را از اینکه از فیلم ماجرای نیمروز 1 خوشم آمده بود دچار عذاب وجدان کرد! هیچکدام از ظرافتهای آن را ندارد و تمام ضعفهای آن فیلم را به شکل اغراق شده ای دارد. لاتاری را بخاطر نقدهای منفی که شد ندیدم و امیدوار بودم یک لغزش مقطعی بوده باشد، اما گویا باید مهدویان را تمام شده فرض کنیم.

12. فیلم زمانی می تونه به عمق بره که به درک و شعور مخاطبش احترام بذاره. به بازی گرفتن احساسات مخاطب و عجز و لابه های فراوان بیشتر یادآور فیلمفارسی هاست ، رویکردی نه چندان از مدافتاده که در ابد و یه روز هم استفاده شد و آنجا به مدد فیلمنامه و قصه سر و شکل دارترش نتیجه گرفت و اینجا در دقایقی طولانی و بی هدف، اعصاب خردکن بود و سطحی و در عین حال ناامیدکننده…