سینما از چه راهی احساسات به ما منتقل می‌کند؟ ارتباط عناصر صحنه و انتخاب‌های زیبایی‌شناسی‌اش چه‌گونه حس ما را برمی‌انگیزند؟ اگر با دیدی برسونی، نگاه‌مان را فقط به ابزارهای بیانی خود سینما محدود کنیم، کدام فیلم‌ها حسی برای بروز دادن دارند؟ کدام‌ها پیش چشم‌مان زنده‌اند و کدام‌ها مُرده؟
پاسخ به این سوال گرچه بسیار فراتر از ظرفیت این ویدیوست، ولی قدم به قدم پیش رفتن با «مالمکروگ»، فیلم آخر کریستی پویو، فرصتی کمیاب در اختیارمان می‌گذارد که به آن فکر کنیم. فیلمی که انگار هم طرح چنین سوالی‌ست، و هم پاسخ‌هایی احتمالی در خود دارد. همان‌قدر ادامه‌‌ی مسیر دو فیلم قبلی کریستی پویوست، که گسستی بزرگ. و شاید تنها با ایمان به پویو ــ خالق یکی از ویژه‌ترین زبان‌های سینمایی سال‌های اخیر («آرورا»، «سیه‌رانوادا») ــ می‌توان به سراغش رفت و سرخورده بازنگشت. این افراطی‌ترین فیلم پویو و شاید از افراطی‌ترین تجربه‌های تاریخ سینما، به فضایی آزمایشگاهی برای آزمون ابزارهای بیانی سینما می‌ماند. انگار پویو سوالی از خود (و از ما) پرسیده باشد: «اکسپرسیون سینما کجا نهفته است؟»
برای تماشای این مقاله‌ی ویدئویی اگر امکان استفاده از یوتیوب را ندارید از لینک پایینی تماشا کنید:
نسخه‌ی یوتیوب (با فیلترشکن) با کیفیت بهتر
یا نسخه‌ی آپارات:
Views: 1185
